Gastblog
Hieronder het verhaal van Sandra. Misschien herken jij je in dit verhaal? Stuur dan vrijblijvend een berichtje naar: info@leerkrachtcoach.nl
Bedankt Sandra, voor je openheid!
“Na twaalf jaar juf zijn heb ik het wel een beetje gehad. Raar eigenlijk, want als kind wilde ik al juf worden. Dagelijks speelde ik schooltje, oefende ik het met het zetten van de mooiste krullen en als ik dan eindelijk mijn volle schriftjes mee naar huis kreeg was ik de hele vakantie bezig met ze te voorzien van opmerkingen: “Keurig gesgrefen”, “goet so”. (Tsja, spelling was niet echt mijn ding…..)
Eenmaal in het bezit van mijn Pabo-diploma begon ik met invallen. Na een jaar of acht (er was totaal nog geen lerarentekort), kwam daar eindelijk de vaste baan. Mijn geluk kon niet op. Het werd een heel zwaar jaar: nieuwe school, een hele pittige bovenbouwgroep, de gymopleiding en thuis een huilende peuter in de nacht. Dit trok ik niet en ik ging dan ook onderuit. Ik wilde alles zo graag goed doen, maar ik kon niet meer alle ballen in de lucht houden.
Na mijn burn-out kwam ik in groep 3/4 terecht. Heerlijk! Na de zomervakantie kennen de kinderen in groep 3 een paar letters en met Sinterklaas schrijven ze hun eigen verlanglijstjes. Ook het rekenen, de spelling en de taal van groep 4. Ik genoot! Ook de jaren erna. Meer ervaring, weten dat het wel goed komt, dat ieder kind op zijn eigen tempo leert, dat ook deze groep uiteindelijk zelfstandiger wordt. Stagiaires, LIO’ers, ICT, een pilot draaien met tablets, het kon allemaal in mijn klas.
Opeens was er een stemmetje: “Is dit wel wat ik wil?” “Vind ik dit nog wel écht leuk?” De eerste tijd kon ik dit stemmetje nog vakkundig wegstoppen, maar na een tijdje ging het steeds harder schreeuwen. Ik vond het vervelend dat ik zoveel tijd kwijt was met administratie, dat ik kinderen individueel zo weinig aandacht kon geven, het gevoel dat ik niet toe kwam aan de behoeftes van de kinderen. Zo hard gewerkt en als ik dan naar huis ging was mijn werk nog niet af. Het gevoel dat het nooit goed genoeg is.
Vele gesprekken met collega’s en leidinggevenden verder, voelde ik me nog steeds ontevreden, boos en ongelukkig. Dat ik zo niet langer door kon gaan was wel duidelijk, maar wat ik dan wél wilde, dat wist ik niet. Ik bleef maar ronddraaien in een kringetje.
En daar kwam Roelie van leerKRACHTcoach. Na een heel fijn en open gesprek heb ik, in overleg met mijn directeur, besloten om een loopbaantraject met Roelie aan te gaan. Ik voelde me direct thuis bij Roelie. Aangezien ze zelf ook leerkracht is, weet ze waar ze over praat. Ze kent de klappen van de zweep. Roelie stelt goede vragen en vraagt door. Ineens worden vage ideeën concrete plannen. Hierdoor merk ik dat ik ook weer enthousiast word. Waar mijn loopbaan mij eerst hoofdpijn bezorgde, krijg ik er nu weer energie van. Ik heb weer zin om vooruit te kijken, om te gaan ontdekken wat bij me past. Het leuke van Roelie is dat ze ook out of the box met je denkt. Zo moest ik al mijn kwaliteiten op schrijven en daar hebben we beroepen bij gezocht. Op mijn mindmap kwamen beroepen waar ik nog nooit aan gedacht had en die ook nooit bij me opgekomen waren. Lekker praktisch. Mijn volgende stap is een dag meedraaien. Kijken, voelen of dat beroep ook bij mij zou passen. Van iedere sessie krijg ik weer energie. Ik heb mijn loopbaan weer zelf in de hand! Ik kan kiezen wat ik wil. Ik zit niet vast! Kom maar op met de toekomst!”
